Tres meses

poema de kormoran

Pasé tres meses postergado
Un tiempo olvidado
Y otro rato alejado

No quise más compañía
Que la que siempre había tenido
No desee más que soledad
Un mundo sin más verdad
Un penacho sin mentiras

Me aferré al último oasis
Me perdí en tu primer ocaso
Y desperté junto al remanso
Era ese poso dejado en el meandro
Ese vaho que volvía a cubrir
La ventana de tus ojos

Esa pepita de oro que provocó una fiebre
Una tortuga que no gano a la liebre
Una rana que se ahogó en el pozo de sus deseos
Una luna que no salió el fin de semana
Un sol borracho con sus propios rayos

Un mar sin costa en una tierra sumergida
Una lágrima que retornó a tus ojos
Un pensamiento arrojado en un acantilado
Qué el tiempo no degastaba
Ni el rocío empañaba

Era todo ello en la telaraña de tu melodía
Un hilo nuevo en tu corazón
Una breve visita a tu respuesta
Una intención después de la lección
Y una persona nueva tras quitarme este veneno.

Comentarios & Opiniones

Corazón de flores

Describe tu obra perfectamente, cada paso de esa metamorfosis tan necesaria para seguir respirando a pulmón lleno. Profundo mensaje que lleva de nuevo a comenzar el camino. Estrellas y saludos desde Uruguay.

Critica: